Home sweet home

Estimados compañeiros e sen embargo amigos, familiares, veciños, visitantes casuais... cuates todos:
Velaquí a que probablemente sexa a última entrada guanajuatense de 2008, mentras espero aterrada o momento de ter que poñerme manga longa, abrigo de lá e bufanda ata as cellas... Ai, ai, ai, iso si que vai ser un choque térmico, e non as reentradas do "Discovery" na atmósfera, só que neste caso ao revés. E se non o cren vexan, vexan, o sol radiante que entra pola ventá do meu despacho ou o panorama termométrico a luns, 15 de decembro:

• Vigo: máxima 15 ºC, mínima 8 ºC
• León: máxima 27 ºC, mínima 4 ºC

Mentras eu tremo por anticipado, o país está empezando a maratón Guadalupe-Reyes, máis de tres semanas de dar e tomar (sobre todo tomar) que empezaron o venres pasado, día da Virxe de Guadalupe, e rematarán o día dos Reis Magos, que por aquí seica tamén se estila.
Sabiamente, e para evitar poñerse malos con enchentas puntuais en Noiteboa, Nadal, Fin de Ano e Aninovo, os mexicanos tamén festexan os días de diario (o que lle chaman eles "ir de posadas") co que manteñen unha taxa constante de colesterol e alcohol en sangue que lle evita sobresaltos ao organismo. Extráñame que en España non teñamos adoptado xa esta medida preventiva que tanto ben lle faría ás listas de espera do Sergas (e ás finanzas de Pompas Fúnebres).

No CIO, o pistoletazo de saída da maratón celebrouse ao grande, cunha superfesta que me compensa en algo o de non chegar a tempo á cea do Departamento, snif. Houbo cea, orquesta e baile ata as catro da madrugada, con momentos impagables como ese en que medio CIO, eu incluida, bailou "No rompas más mi pobre corazón" de Coyote Dax. Sen comentarios, por favor. Alego locura transitoria, Señoría.
En realidade eu aguantei só ata as dúas, momento en que me dixeron que o rumor de que ían vir uns mariachis era totalmente infundado e se me caiu a alma aos pés. Eu, que ía preparada para aturuxar e todo, e xusto este ano non os contratan...

Devolvo a conexión, que teño que ir á biblioteca. Prometo intentar escribir máis antes de marchar, polo menos para contarvos como é León... de los Aldama.

¡Vive!

Hola, queridas todas. E cando digo queridas inclúo, por suposto, aos homes.
Infórmovos de que a partires de agora espero volver a escribir con regularidade, sobre todo dende que me saíu competencia bitacorística en Gringolandia.

Aínda que teño un monte de cousas por contar, ésta é simplemente unha entrada Tranquimazín para todos aqueles que pensaban:
a) Que me devorara Ella-Laraña.
b) Que me pasara algo, así en xeral, porque o que se conta de México por aí non é moi positivo.

O certo é que non puiden dar sinais de vida por causas técnicas e atómicas. Ao exemplar de Maxilaris Horribilis (bautizado cariñosamente como "Raimunda la inmunda" por Alondra) non o volvín ver, e foi unha mágoa, porque mercara un insecticida anti-alacráns para liquidalo e logo mandarlle unha foto aos incrédulos que dubidaron das súas dimensións. A pesar de todo estou amortizando a compra, porque xa recibín a visita dunha formiga xigante, un insecto co cú rematado en media lúa e un grilazo que pretendía compartir cama, o moi dexenerado. Que descansen en paz.

O país ben, gracias. Non sei que se contará por España, pero aquí, se quitamos unha balacera polis-narcos que houbo o día en que aterricei e outra uns quince días máis tarde, todo está moi tranquilo. Parecía que ía haber rebumbio porque acaban de pasar a lei de reforma de Pemex, que ten toda a pinta de ser unha privatización encuberta, pero non vin que houbera movilizacións. Os dous últimos días, as eleccións en Estados Unidos e a morte en accidente aéreo do secretario de Gobernación (fillo do presidente do Celta) foron os temas do café. Espero que mañá sigan falando de Obama, para tomar o pulso da opinión, porque xusto hoxe á hora H tiven que reunirme co director do CIO e me perdín toda a resaca postelectoral. Snif.

Bon, agora que xa sabedes que estou ben (mala herba non perece) e que eu me quitei un pouco o síndrome de abstinencia de caderno de bitácora, vou apagar o láser e marchar para casita.
¡Órale pues!

Foto: http://danzaytradiciondemexico.blogspot.com/2008/10/feria-del-alfeique-y-dulce-regional.html

Trópico de Cáncer

Boas noites, mundo.
Definitivamente, a fauna autóctona é o peor que ten isto de vivir por debaixo do trópico de Cáncer. E non me refiro aos mexicanos, que son o máis amable e hospitalario que hai sobre a terra; nin ás mariposas monarca, que están a piques de chegar na súa excursión anual do IMSERSO a terras michoacanas, senón a que teño unha araña de dimensións incribles compartindo habitación. Así a ollo, cinco centímetros de artrópodo cunhas mandíbulas que para si quixera Godzilla. E home, se aínda compartira gastos...
Se non recibides máis crónicas, buscade nos sucesos de "a.m." ou "La jornada" un titular do estilo de "Muere española devorada por cría de Maxilaris horribilis", ou algo así.

Chin, a ver quen durme hoxe.
PS: And the answer is... Sri Lanka. Quesito para Marys.
Foto: http://www.luisbeltran.com/

Biodiversidade

Alondra e eu temos nova compañeira de apartamento dende o sábado.
Chámase Thilani e é de... o país que ten este escudo.
Vexetariana, dentista, ten que aprender español de aquí a xaneiro. SYLP.
Iso supera ao teu paquistaní, ¿eh, Oscar?.
Un quesito para o acertante desta trivial pregunta.

Platillos mexicanos

Non podía faltar unha entrada para facer salivar aos meus queridos amigos do que poderíamos denominar -en homenaxe a Calvin e Hobbes- grupo ASCO, que neste caso non quere dicir Asociación Sen Chicas Obtusas, senón ASociación de Comedores Obsesivos. Sí, amigos, esta entrada está adicada a todos eses que nos xuntamos para cear ou comer e, ¿de que falamos?: de comida. Va por ustedeh.

Hai que dicir que todos os días como algo novo e, en xeral, moi rico. Incluso a comida do comedor do CIO está boa. Outra boa nova é que ata o de agora me fun apañando para que ningún chile me fixera saltar o padal polos aires. Espero que siga a racha. A continuación vai o top six do máis exótico que comín nestes quince días.

• Chilaquiles con frijoles. Do chiringuito ao que vou comer a veces cando non quero ir ao comedor do CIO. Os chilaquiles son como os Doritos (sen o polviño ese laranxa que lles poñen para darlles sabor), asados nunha salsa non identificada pero que aposto algo a que levaba jitomate e chile (especial para bebés, iso si, porque só picaba un pouquichiño de nada). Ricos, aínda que logo me enterei de que son unha forma habitual de preparar as sobras... A miña nota: 6/10.
  
• Polo con mole poblano. Uséase, un zanco de polo navegando en mollo típico de Puebla (localidade situada ao SE de México DF) que comín en Guanajuato, acompañado dunha cervexa Corona. Co-ro-na, nada de Coronitas. Ah, e que saibades que en España nos están roubando a punta de pistola, porque aquí costa 17 pesos, que serán uns 1,3 euros, e alá nola cobran a ¿3,5 euros?. O mole poblano fetén, de crer á miña guía turística, consta dunha mestura de máis de 50 ingredientes, pero o máis importante e característico é o chocolate. Unha mestura interesante entre o amargor do cacao e o picante do chile. Porque por suposto que levaba chile. A miña notasslurrrrrrrrrrrrp: un 8/10.
• Quesadillas con guacamole. A miña cea en Guanajuato. Tortillas mexicanas recheas de queixo e acompañadas do guacamole máis rico (e picante) que teño probado. Guacamole: 8 puntos. Quesadillas: du puá. Ruaiominí...
• Birria (sic) de polo. Do comedor do CIO. Preguntarédesvos que como ousei comer iso, cun nome tan alentador. Pois porque cheguei a comer ás tres menos cinco e, como me dixo a cociñeira: "Me queda pura birria de pollo. ¿Está bien?". Pois que remedio. Un plato moi digno, a pesares do seu nome. Peituga de polo en salsa picante.
• Chile chipotle adobado. Do supermercado Superama. Interesantemente delicioso. Como comer pimentón picante prensado e conservado en vinagre. Moi efectivo para desconxestionar as vías nasais.
• Froita varia: guayabas, papaya, tunas, carambolas, todo correctamente escrito. Tamén probei coco... espolvoreado con chile picante. Verídico, además de certo. E o caso é que estaba rico...
  

De Kuanasïhuato...

Autobús de León a Guanajuato, ida e volta: 6 €.
Platillo de polo con mole poblano: 4,5 €.
Visita ao museo da Alhóndiga (con h) de Granaditos: 4 €.
Teleférico para subir ao mirador do monumento de "El Pípila": 2 €.
Ver anoitecer sobre Guanajuato tras un día radiante: non ten prezo.














Si, estimados lectores, onte sábado estiven na capital do estado, Guanajuato City. Esta foto que vos poño, que non lle fai xusticia en modo algún, mangueina vilmente dun foro de Internet para que vos fagades unha idea do aspecto desta cidade, deitada no fondo dun val e que se espalla en casiñas de todas as cores empoleiradas nas abas dos montes.

Guanajuato, en tempos precolombinos, digo eu que debeu de ser famosa polas súas ras, pois na entrada anterior xa vos dixen o que significaba este nome (Kuanasïhuato ou Quanaxhuato) en purepecha, o idioma dos indios que vivían nestes lares.
O que sí sei, pois o aprendín na Alhóndiga (edificio que foi almacén de gran, punto de inflexión na guerra da independencia mexicana, cárcere e agora museo municipal) é que, tras a chegada dos conquistadores, Guanajuato se fixo famosa polas súas minas de ouro e prata, e que unha das súas vetas, denominada Veta Madre, chegou a mandar anualmente a España un sexto de toda a prata extraída de América.

Quen escoite habitualmente o microprograma "Polvo eres", que presenta Nieves Concostrina en Radio 5 e Radio 1, quizais teña oído falar das famosas momias de Guanajuato, uns 100 cadáveres que foron enterrados no panteón municipal e que sufriron un proceso de momificación natural, probablemente debido ás condicións do terreo. Aínda que é un pouco macabro, eu traía toda a intención de visitalo, pero entre que me quedaba un pouco lonxe e o pouco entusiasmo que polo museo demostraron os meus colegas do CIO e os redactores da miña guía turística, pois ao final deixeino pasar.

Guanajuato tamén é a sede do Cervantino, un festival de teatro e artes escénicas que este ano se celebra do 8 ao 26 de outubro. Empezou con breves representacións dos Entremeses de Cervantes por parte dos alumnos da Universidade de Guanajuato e evolucionou ata ser un acontecimiento cultural de grandes dimensións, segundo din os organizadores (e un fiestódromo de dimensións aínda maiores, na opinión da miña compañeira de piso). A min non me soaba, pero seica está considerado (o festival) un dos máis importantes de Iberoamérica. A cidade, mesmo sen Cervantino, é un centro turístico de primeira orde. O sábado á tarde, o centro estaba como unha lata de sardiñas, pois se celebraba un encontro hispanomexicano de tunas na praza dos Xardíns da Unión, a carón do Teatro Juárez, un edificio que parece sacado, non me digades, dunha estampa de Viena.














Bon, pois con esta minicrónica introductoria supercultureta que me acabo de marcar despídome ata a segunda parte de esta entrada, que espero publicar esta semana antes de partir a terras michoacanas.

Aterrizando

Hola, cuates!
Benvidos a esta terceira edición das Crónicas, con novo formato de caderno de bitácora. Espero que vos guste.

Para os que non o saiban, ata decembro estarei de estadía en León, pero non no de España, senón no de México, a uns 9000 km de nada da terriña. Destino final: o Centro de Investigaciones en Óptica, A. C. (CIO para os amigos).

Gracias aos meus vastos coñecementos de xeografía mexicana ( bon, e un pouco tamén a San Google) podo dicirvos que a cidade onde vou estar, León de los Aldama, León para os amigos, está no centro da República Mexicana, situada no estado de Guanajuato (que significa "lugar de ras" en purepecha, Amadeo dixit) entre as rexións de El Bajío Guanajuatense e os Altos de Jalisco (nooo te raaajeeeeees).

A travesía do Atlántico pasóuseme mellor do que pensaba, a pesares de que nos empacaron nun Boeing 747 de dous pisos no que dispoñíamos de menos espacio vital que nun Vitrasa. Matei o tempo lendo, durmindo e vendo unha peli francesa de timadores chamada "Ca$h", que se parece vagamente a "Nueve reinas" no argumento e imita descaradamente a "Ocean´s 11" na estética e na música, pero que a min me gustou. Ou será que, cando hai que matar o tempo (en concreto, asasinar doce horas de viaxe), un tende a non poñerse exquisito. Pode ser.

Et voilà. Xa estaba en América. Pasei por inmigración no aeroporto de México D. F., onde unha señorita moi amable me deu a benvida ao país, e por aduanas no aeroporto de León, onde outra señorita igualmente amable fixo a vista gorda á tarta de Santiago e ao xamón que levaba de regalo para Amadeo. Vendo o rexistro en toda regra que lle estaban a facer ao pasaxeiro que me precedía, xa estaba preparada para sacar a navalla suiza, abrir o xamón e cealo in situ en caso de que mo quixeran requisar, pero afortunadamente non fixo falta. Á saída estaba esperándome un empregado do CIO que me levou ao meu aloxamento, un apartamento de aspecto colonial compartido con Lupita e Alondra, dúas mexicanas amabilísimas de Puebla e México D. F., respectivamente.

E isto é todo o que teño que contar polo momento, pois durante esta fin de semana case non saín da casa. Só fun a un supermercado (filial de Wal-Mart, horreur!) para mercar de comer (por certo, vou ter que levar un diccionario) e a un centro comercial para mercar un adaptador de enchufe, pois aquí, por si non o sabíades, os enchufes teñen patas planas, e a distribución eléctrica vai a 110 voltios, 60 Hz. ¡Viva a normalización!
O pouco que vin de León durante estes desprazamentos paréceme sacado dos exteriores dunha serie estadounidense: moito coche e centros comerciais a tutiplén. Espero que esta desagradable primeira impresión se deba a que vivo nos suburbios, e se disipe cando visite zonas máis céntricas, que están como a unha media hora de donde vivo. Xa vos contarei...