Summertime

Estou a caer de sono, pero tiña que escribir porque xa me estaba dando reparo o de ter aínda como última entrada "Writing in the rain", cando o certo é que estamos no punto álxido das calores primaverais, a media de temperatura no meu despacho é de 30 ºC, as únicas pingas que vexo últimamente son de sudor e na miña casa xa recibimos a visita do primeiro alacrán da temporada.
Como sabe calquera que teña visto "Marcelino, pan y vino", a un alacrán, sobre todo, non hai que pisalo. O que non sabía eu é que, ademáis de botarlle insecticida, logo hai que queimar ao bicho en cuestión para matar os ovos que poida levar pegados ao lombo. Mirá vos. Nunca te acostarás etc., aínda que ben mirado parece el Emmental, querido Watson. Como medida preventiva adicional, eu vou empezar a sacudir as miñas babuchas antes de calzalas pola mañá, cual trasunto de Roald Dahl en África Oriental.

O caso é que vos escribo para dicirvos que ahorita non teño moito tempo de escribir, entendendo "ahorita" no sentido mexicano do termo, ou sexa, "intervalo de tempo indeterminado que pode ir de poucos minutos a varios meses". Además, como apenas viaxei, tampouco teño moitas aventuras que contar. Sen embargo, mentras esperades que perpetre outra entrada, podedes sustituirme por este outro divertido blog, ao que cheguei de casualidade, e que narra as peripecias dunha anestesista. Ao mellor xa o coñecedes, porque parece ser que a rapaza esta xa é famosa e ata saíu na portada de "El País Semanal". Eu non a coñecía de nada, pero gañou a miña admiración eterna cando lin un post no que falaba da comida de comedor de hospital, e vin como describía eses bistecs que tan ben coñecemos os que temos o...mmm ... gozo de comer no comedor de Industriais:
- O bistec-espía: frío, duro e con nervios de aceiro.
Glorioso.

Foto con Copyright de minds-eye http://www.flickr.com/photos/36703550@N00/
Distribuida baixo unha licencia de Creative Commons CC BY-SA 2.0 http://creativecommons.org/licenses/by/2.0/deed.es_MX

Writing in the rain

Hai veces en que a lei de Murphy é implacable.
Coido que xa vos contei que a primeira vez que vin pasar o "inverno" mexicano vin ben pertrechada de roupa de abrigo, ¿non?. Ben, daquela tivera que mercar camisetas de manga curta e crema solar para poder sobrevivir aos 25 ºC de media que había por estas terras. E por suposto, o abrigo de lá, nin tocalo.

Pois ben, desta volta, que vin tan hipertropical que só me faltou meter na maleta a guayabera e o salacot... zas, tocoume tempo galaico. Dende que cheguei levamos así como tres diluvios universais, e leva chovendo toooda a semana. E claro, se combinamos as costas que hai pola miña zona ca inexistente recollida de augas pluviais, ás veces cruzar as rúas que baixan do cerro é como cruzar o Amazonas. Non hai botas que valgan. Bon, ao mellor sí, desas de pescar que chegan ata o sobaco, perdón, axila. Pero mellor unha piragua, sen dúbida. Cando o primeiro diluvio, que me pillou na rúa facendo trámites varios, tiven que meter as miñas botas no forno para telas medio secas ao día seguinte, con iso vos digo todo. Consólame pensar que os mexicanos están tan desconcertados coma min. Xiana, unha das miñas compañeiras do piso de abaixo, é de Acapulco e contoume que alí choveu en xaneiro por primeira vez en vinte anos, ou algo así.

Os atentos seguidores deste blog estarán pensando nestes momentos: "¿Cómo que Xiana? ¿Pero non era Alondra?".
Era, meus, era, que me cambiei de piso.
Agora vivo na segunda planta dunha casa na que comparto cociña con catro estudiantes da Universidade de Lasalle: Alejandra, Ana Laura, Fanny e Frida. Non falamos moito, sobre todo porque os horarios non coinciden: elas entran en clase ás oito e volven como ás tres. Parecían boas rapazas, pero hoxe as descubrín escoitando a Héroes del Silencio e creo que (horreur!) a Mónica Naranjo. Inconsciencia xuvenil; non saben que iso logo deixa secuelas irreversibles no cerebro...
Do piso de abaixo só coñezo a Carolina, Xiana e Riyel. Xiana contoume que a súa nai sacou o nome dun libro (teño que preguntarlle cal) e supoño que a de Riyel o sacaría de aquí, pero vai ti saber.
Polo de agora estou cómoda e contenta: sigo perto do CIO, a miña ventá dá a un parque e a tendiña de Don Pancho, que surte ao barrio de todo o imaxinable, está a dous pasos, o que significa que xa non teño que ir ao mercado do centro para conseguir papayas, mangos ou guayabas, ¡slurp!

Bon, rapaces, acabáronseme os folgos e debo rematar este arrebato escribidor que me deu cando volvía do CIO. Estamos en contacto.

Foto: http://es.wiktionary.org/wiki/katiuska

Crónicas reloaded

Si, sigo viva. Stop. Cheguei con ben a León. Stop. Polo de agora, ningún incidente reseñable con humanos nin animais (léase "Raimunda la inmunda" ou o novo inquilino "Mr. Noodles", o gato de Alondra). Stop. As mudanzas persíguenme: no CIO amenazan cun traslado de laboratorio e eu estou valorando un cambio de domicilio. Stop. Si, liches ben. Outro máis. Stop. Non, non padezo de ningún Síndrome do Holandés Errante nin nada parecido. Stop. Tentarei escribir con máis calma despois do 8 de febreiro. Stop. Bicos a tutti.

Home sweet home

Estimados compañeiros e sen embargo amigos, familiares, veciños, visitantes casuais... cuates todos:
Velaquí a que probablemente sexa a última entrada guanajuatense de 2008, mentras espero aterrada o momento de ter que poñerme manga longa, abrigo de lá e bufanda ata as cellas... Ai, ai, ai, iso si que vai ser un choque térmico, e non as reentradas do "Discovery" na atmósfera, só que neste caso ao revés. E se non o cren vexan, vexan, o sol radiante que entra pola ventá do meu despacho ou o panorama termométrico a luns, 15 de decembro:

• Vigo: máxima 15 ºC, mínima 8 ºC
• León: máxima 27 ºC, mínima 4 ºC

Mentras eu tremo por anticipado, o país está empezando a maratón Guadalupe-Reyes, máis de tres semanas de dar e tomar (sobre todo tomar) que empezaron o venres pasado, día da Virxe de Guadalupe, e rematarán o día dos Reis Magos, que por aquí seica tamén se estila.
Sabiamente, e para evitar poñerse malos con enchentas puntuais en Noiteboa, Nadal, Fin de Ano e Aninovo, os mexicanos tamén festexan os días de diario (o que lle chaman eles "ir de posadas") co que manteñen unha taxa constante de colesterol e alcohol en sangue que lle evita sobresaltos ao organismo. Extráñame que en España non teñamos adoptado xa esta medida preventiva que tanto ben lle faría ás listas de espera do Sergas (e ás finanzas de Pompas Fúnebres).

No CIO, o pistoletazo de saída da maratón celebrouse ao grande, cunha superfesta que me compensa en algo o de non chegar a tempo á cea do Departamento, snif. Houbo cea, orquesta e baile ata as catro da madrugada, con momentos impagables como ese en que medio CIO, eu incluida, bailou "No rompas más mi pobre corazón" de Coyote Dax. Sen comentarios, por favor. Alego locura transitoria, Señoría.
En realidade eu aguantei só ata as dúas, momento en que me dixeron que o rumor de que ían vir uns mariachis era totalmente infundado e se me caiu a alma aos pés. Eu, que ía preparada para aturuxar e todo, e xusto este ano non os contratan...

Devolvo a conexión, que teño que ir á biblioteca. Prometo intentar escribir máis antes de marchar, polo menos para contarvos como é León... de los Aldama.

¡Vive!

Hola, queridas todas. E cando digo queridas inclúo, por suposto, aos homes.
Infórmovos de que a partires de agora espero volver a escribir con regularidade, sobre todo dende que me saíu competencia bitacorística en Gringolandia.

Aínda que teño un monte de cousas por contar, ésta é simplemente unha entrada Tranquimazín para todos aqueles que pensaban:
a) Que me devorara Ella-Laraña.
b) Que me pasara algo, así en xeral, porque o que se conta de México por aí non é moi positivo.

O certo é que non puiden dar sinais de vida por causas técnicas e atómicas. Ao exemplar de Maxilaris Horribilis (bautizado cariñosamente como "Raimunda la inmunda" por Alondra) non o volvín ver, e foi unha mágoa, porque mercara un insecticida anti-alacráns para liquidalo e logo mandarlle unha foto aos incrédulos que dubidaron das súas dimensións. A pesar de todo estou amortizando a compra, porque xa recibín a visita dunha formiga xigante, un insecto co cú rematado en media lúa e un grilazo que pretendía compartir cama, o moi dexenerado. Que descansen en paz.

O país ben, gracias. Non sei que se contará por España, pero aquí, se quitamos unha balacera polis-narcos que houbo o día en que aterricei e outra uns quince días máis tarde, todo está moi tranquilo. Parecía que ía haber rebumbio porque acaban de pasar a lei de reforma de Pemex, que ten toda a pinta de ser unha privatización encuberta, pero non vin que houbera movilizacións. Os dous últimos días, as eleccións en Estados Unidos e a morte en accidente aéreo do secretario de Gobernación (fillo do presidente do Celta) foron os temas do café. Espero que mañá sigan falando de Obama, para tomar o pulso da opinión, porque xusto hoxe á hora H tiven que reunirme co director do CIO e me perdín toda a resaca postelectoral. Snif.

Bon, agora que xa sabedes que estou ben (mala herba non perece) e que eu me quitei un pouco o síndrome de abstinencia de caderno de bitácora, vou apagar o láser e marchar para casita.
¡Órale pues!

Foto: http://danzaytradiciondemexico.blogspot.com/2008/10/feria-del-alfeique-y-dulce-regional.html

Trópico de Cáncer

Boas noites, mundo.
Definitivamente, a fauna autóctona é o peor que ten isto de vivir por debaixo do trópico de Cáncer. E non me refiro aos mexicanos, que son o máis amable e hospitalario que hai sobre a terra; nin ás mariposas monarca, que están a piques de chegar na súa excursión anual do IMSERSO a terras michoacanas, senón a que teño unha araña de dimensións incribles compartindo habitación. Así a ollo, cinco centímetros de artrópodo cunhas mandíbulas que para si quixera Godzilla. E home, se aínda compartira gastos...
Se non recibides máis crónicas, buscade nos sucesos de "a.m." ou "La jornada" un titular do estilo de "Muere española devorada por cría de Maxilaris horribilis", ou algo así.

Chin, a ver quen durme hoxe.
PS: And the answer is... Sri Lanka. Quesito para Marys.
Foto: http://www.luisbeltran.com/

Biodiversidade

Alondra e eu temos nova compañeira de apartamento dende o sábado.
Chámase Thilani e é de... o país que ten este escudo.
Vexetariana, dentista, ten que aprender español de aquí a xaneiro. SYLP.
Iso supera ao teu paquistaní, ¿eh, Oscar?.
Un quesito para o acertante desta trivial pregunta.