Summertime

Estou a caer de sono, pero tiña que escribir porque xa me estaba dando reparo o de ter aínda como última entrada "Writing in the rain", cando o certo é que estamos no punto álxido das calores primaverais, a media de temperatura no meu despacho é de 30 ºC, as únicas pingas que vexo últimamente son de sudor e na miña casa xa recibimos a visita do primeiro alacrán da temporada.
Como sabe calquera que teña visto "Marcelino, pan y vino", a un alacrán, sobre todo, non hai que pisalo. O que non sabía eu é que, ademáis de botarlle insecticida, logo hai que queimar ao bicho en cuestión para matar os ovos que poida levar pegados ao lombo. Mirá vos. Nunca te acostarás etc., aínda que ben mirado parece el Emmental, querido Watson. Como medida preventiva adicional, eu vou empezar a sacudir as miñas babuchas antes de calzalas pola mañá, cual trasunto de Roald Dahl en África Oriental.

O caso é que vos escribo para dicirvos que ahorita non teño moito tempo de escribir, entendendo "ahorita" no sentido mexicano do termo, ou sexa, "intervalo de tempo indeterminado que pode ir de poucos minutos a varios meses". Además, como apenas viaxei, tampouco teño moitas aventuras que contar. Sen embargo, mentras esperades que perpetre outra entrada, podedes sustituirme por este outro divertido blog, ao que cheguei de casualidade, e que narra as peripecias dunha anestesista. Ao mellor xa o coñecedes, porque parece ser que a rapaza esta xa é famosa e ata saíu na portada de "El País Semanal". Eu non a coñecía de nada, pero gañou a miña admiración eterna cando lin un post no que falaba da comida de comedor de hospital, e vin como describía eses bistecs que tan ben coñecemos os que temos o...mmm ... gozo de comer no comedor de Industriais:
- O bistec-espía: frío, duro e con nervios de aceiro.
Glorioso.

Foto con Copyright de minds-eye http://www.flickr.com/photos/36703550@N00/
Distribuida baixo unha licencia de Creative Commons CC BY-SA 2.0 http://creativecommons.org/licenses/by/2.0/deed.es_MX

Writing in the rain

Hai veces en que a lei de Murphy é implacable.
Coido que xa vos contei que a primeira vez que vin pasar o "inverno" mexicano vin ben pertrechada de roupa de abrigo, ¿non?. Ben, daquela tivera que mercar camisetas de manga curta e crema solar para poder sobrevivir aos 25 ºC de media que había por estas terras. E por suposto, o abrigo de lá, nin tocalo.

Pois ben, desta volta, que vin tan hipertropical que só me faltou meter na maleta a guayabera e o salacot... zas, tocoume tempo galaico. Dende que cheguei levamos así como tres diluvios universais, e leva chovendo toooda a semana. E claro, se combinamos as costas que hai pola miña zona ca inexistente recollida de augas pluviais, ás veces cruzar as rúas que baixan do cerro é como cruzar o Amazonas. Non hai botas que valgan. Bon, ao mellor sí, desas de pescar que chegan ata o sobaco, perdón, axila. Pero mellor unha piragua, sen dúbida. Cando o primeiro diluvio, que me pillou na rúa facendo trámites varios, tiven que meter as miñas botas no forno para telas medio secas ao día seguinte, con iso vos digo todo. Consólame pensar que os mexicanos están tan desconcertados coma min. Xiana, unha das miñas compañeiras do piso de abaixo, é de Acapulco e contoume que alí choveu en xaneiro por primeira vez en vinte anos, ou algo así.

Os atentos seguidores deste blog estarán pensando nestes momentos: "¿Cómo que Xiana? ¿Pero non era Alondra?".
Era, meus, era, que me cambiei de piso.
Agora vivo na segunda planta dunha casa na que comparto cociña con catro estudiantes da Universidade de Lasalle: Alejandra, Ana Laura, Fanny e Frida. Non falamos moito, sobre todo porque os horarios non coinciden: elas entran en clase ás oito e volven como ás tres. Parecían boas rapazas, pero hoxe as descubrín escoitando a Héroes del Silencio e creo que (horreur!) a Mónica Naranjo. Inconsciencia xuvenil; non saben que iso logo deixa secuelas irreversibles no cerebro...
Do piso de abaixo só coñezo a Carolina, Xiana e Riyel. Xiana contoume que a súa nai sacou o nome dun libro (teño que preguntarlle cal) e supoño que a de Riyel o sacaría de aquí, pero vai ti saber.
Polo de agora estou cómoda e contenta: sigo perto do CIO, a miña ventá dá a un parque e a tendiña de Don Pancho, que surte ao barrio de todo o imaxinable, está a dous pasos, o que significa que xa non teño que ir ao mercado do centro para conseguir papayas, mangos ou guayabas, ¡slurp!

Bon, rapaces, acabáronseme os folgos e debo rematar este arrebato escribidor que me deu cando volvía do CIO. Estamos en contacto.

Foto: http://es.wiktionary.org/wiki/katiuska

Crónicas reloaded

Si, sigo viva. Stop. Cheguei con ben a León. Stop. Polo de agora, ningún incidente reseñable con humanos nin animais (léase "Raimunda la inmunda" ou o novo inquilino "Mr. Noodles", o gato de Alondra). Stop. As mudanzas persíguenme: no CIO amenazan cun traslado de laboratorio e eu estou valorando un cambio de domicilio. Stop. Si, liches ben. Outro máis. Stop. Non, non padezo de ningún Síndrome do Holandés Errante nin nada parecido. Stop. Tentarei escribir con máis calma despois do 8 de febreiro. Stop. Bicos a tutti.